Pokora

… jaki to obcy i niezrozumiały termin dla mnie. Nie mam pojęcia skąd się to wzięło u mnie??! Zwłaszcza przy moim chwiejnym poczuciu własnej wartości. Jednakże, zauważyłam, że niekoniecznie świat kręci się wokół mnie. To dobrze! To dowód na to, że nie we wszystkim co złe – mam swój udział.

Jakoś tak było- jest i będzie – że moje opinie, moje sądy i wywody są dla mnie zawsze najważniejsze. Ostatnio dostałam kilka pstryczków w nosek. Nie powiem, że nie dało mi to do myślenia…

Jeśli się waham – przypominają mi się słowa – „Pierdol ludzi, którzy Cię ograniczają!” i uśmiecham się na myśl o tym – zakochałam się w tym haśle. Może kiedyś będę musiała iść na kompromisy – w sensie chciała, ale póki co  – nie chcę.

Skoro podobają mi się szatyni, bruneci z brodą – po co mi blondyn?!!

Jeśli skręca mnie w żołądku na błędy ortograficzne – po co mi się męczyć z dysortografem?!!

Jeśli ktoś nie akceptuje mojej osobowości i gadulstwa – na co komu taka znajomość?!!

Tylko do wykształcenia muszę się przełamać. Ciągnie mnie do wykształciuchów. To bardzo seksowne dla mnie. Ciągle tłumaczy mi się, że wyższe wykształcenie nie czyni człowieka lepszym czy mądrzejszym. Wiem to. Znam takie przypadki. W sumie tylko jeden… góra dwa i na tym koniec.

Boże jak ja się zmieniłam przez ostatnie pół roku… Zaczynam się martwić o siebie… Powolutku zaczynam wyrastać z dziewczynki. PESEL-u nie oszukam. Nie mam już blond włosów i dziewczęcego kucyka. Zachowując się jak kobieta – jestem traktowana jak kobieta. To plus.

Ani odrobiny pokory w tym tekście – nic a nic. Brawo ja.

Pora otwierać wino. Allah nie widzi. Drugą połowę urlopu czas zacząć.