Wstyd

Mogę się wstydzić za błędy, które notorycznie popełniam, za dziurę w skarpecie i gdy wypowiem jakieś słowa z szybkością błyskawicy. Mogę. Nie wstydzę się za mój blog, za to jak żyłam i przez to, co tu zostało opisane. Nie wstydzę się za swoje poglądy i nie wstydzę, się za to, jakim jestem człowiekiem.

Nie wstydzę się za to też, ile mam lat.

Czy ludzie się zmieniają?

Nie wiem. Ja nie miałam w planie się zmienić. Jako egoistka, uważałam, że skoro ktoś mnie nie akceptuje – to jego problem. Jako infantylny dzieciak, sądziłam, że jestem cudowna, melodramatyczna, słodka i dobra i potrafię z siebie wiele dać. Tylko trzeba znaleźć odpowiedni obiekt. Jako kobieta… dorosła i niekonsekwentna – wiem, że pewnych rzeczy zmienić nie chcę, innych nie muszę, ale zawsze warto się starać i próbować kompromisów.

Ostatnie tygodnie…  byłam taka, jaka zawsze chciałam być. Szczera. Kochająca i czuła. Beztroska. I bezgranicznie oddana. Zupełnie zatraciłam swoje egoistyczne popędy, ale osobowość została. Bo mnie wolno mówić co chcę, bo ja mam prawo, bo ja taka jestem. Zrozumiałam, że niekoniecznie. Z bólem, ale zrozumiałam, że nie wszystko mi wolno. Nie pozwolę się jednak ograniczać. Nie pozwolę by ktoś wpędzał mnie w poczucie winy i by ktoś mówił mi – jak mam żyć. By ktoś mnie oskarżał o złe intencje, i o knucie. Nie zasłużyłam sobie w żaden sposób, by usłyszeć – cały świat mnie przed Tobą ostrzega! O żesz w mordę…!!!

Każdy ma coś do ukrycia. Każdy zrobił coś głupiego i za coś się wstydzi. Nie każdy jest tak szczery i otwarty (lub głupi) by pisać o tym publicznie. Magda tu i Magda w realu – to ta sama Magda. Jednak pozostaje kontekst. I ludzie. Codziennie poznaję ludzi, którzy na mnie wpływają. Codziennie się zmieniam i codziennie się wstydzę.