Być świrem

Od razu zastrzegam – pozytywnym! Tego jestem akurat pewna. Nikt mi nie wmówi, że jest inaczej, zresztą –  nikt nawet nie próbował. Wzbudzam mieszane uczucia w obcym towarzystwie, ale bardzo szybko ludzie przekonują się do mojej osoby – wręcz ciągnie ich do mnie – dlaczego? Posiadam nieograniczone zasoby humoru, optymizmu i spontaniczności. Robię to – czego inni się boją. Mówię głośno. Reaguję intensywnie. Taka jestem. Nikogo nie udaję.

Kocham buldożki francuskie. Ostatnio idąc ulicą – patrzę jest (!!!) ta śliczna, świńska morda – nie widzę już totalnie nic. Zaczynam taniec ekscytacji. Coś w rodzaju reakcji nastolatek na koncercie Bibera. Trudno stwierdzić, czy to płacz, czy śmiech – czy jedno i drugie. Kieruję się więc w jego kierunku – piszcząc, podskakując i krzycząc – Kocham Cię, Kocham!!!! Pies nie jest jednak sam. Idzie w towarzystwie kobiety, mężczyzny i dwójki dzieci – reasumując – tradycyjnej rodziny. Lampka się zapala, ale nie powstrzymuje mnie to, wcale. I nagle wyrasta przede mną kobieta – matka i żona w jednej osobie i mówi: Proszę Panią! Ten Pan ma żonę! A ja… totalna olewka i tekst: Ja nie do Pana. Ja do psa. I to właśnie cała ja.

Kto w pracy ma odwagę powiedzieć do szefowej wyjeżdżającej do sanatorium, że ta nowa fryzura to dla „turnus  mija a ja niczyja” i żeby pamiętała, że na Poczcie nie ma już wolnych skrytek – ja.

Kto wchodząc do mieszkania, w którym leży umierający człowiek pierdolnie, że w tym domu tętni życie? – no ja.

Kto na spowiedzi miał odwagę oznajmić, że nie chodzę do Kościoła bo jestem antyklerykałem? – No ja.

Kto dzwoni z zagubionego telefonu do żony i zaczyna gadkę w stylu – Czy zna Pani osobę, z której numeru dzwonię – no ja.

Potrafię też poprosić o kanapkę obcych ludzi. Czasem wprost. Czasem się tym bawię. Poszła kiedyś fama, że jeden z naszych pracowników jest księdzem. Nikt nie miał odwagi zapytać. Byłam głodna. Więc motywacja oczywista. Pytam zatem faceta czy to prawda, że jest księdzem – on, że nie – jest pastorem. Więc ciągnę dalej…. To super! To znaczy, że ma Pan żonę, która zrobiła Panu kanapki do pracy – on, że tak, owszem – chce Pani??? – no kurczę, jasne! Dwie pieczenie przy jednym ogniu…

Potrafię zaśpiewać z dziećmi piosenkę w miejscu publicznym. Podać rękę do całowania w kolejce sklepowej. Nie ma dla mnie tematów tabu. Nie ma dla mnie ograniczeń. Czemu? Bo bawi mnie to. Napędza. Niejednokrotnie powstaje dysonans poznawczy co do mojej osoby i pytanie – czy inteligentna kobieta może być tak walnięta? Może!

Tylko moja kumpela z pracy potrafi mnie czasem przebić tekstem. Tylko tekstem, ale pełen szacunek. W jej wieku też dojdę po perfekcji. No słuchajcie. Przychodzi klient – kołnierz, ledwo nogi stawia, dyszy… A ta do niego – Skąd Pan wraca? Ten, że z cmentarza… I perełka: A opłacało się Panu wracać??! 🙂 🙂 🙂

Po co ten post? Nie wiem. Tak chciałam sobie powspominać, usprawiedliwić się i pogadać o innych świrach, ale może innym razem…